Insulinooporność to zaburzenie metaboliczne, którego główną przyczynę może stanowić brak aktywności fizycznej. Jest to zmniejszona wrażliwość mięśni, tkanki tłuszczowej i komórek wątroby na insulinę. Czyli, mówiąc prościej insulina przestaje funkcjonować tak, aby umożliwiać glukozie na dotarcie do komórek. Oznacza to, że organizm gorzej wykorzystuje glukozę i kwasy tłuszczowe. Trzustka na początku jest w stanie zaspokoić zapotrzebowanie na ten hormon ale jej zasoby szybko się wyczerpują, gdyż zapotrzebowanie jest coraz większe, przez co zwiększa się jej stężenie we krwi i musi produkować coraz więcej insuliny, aby zapobiec hipoglikemii. Nadmiar insuliny odkłada się w organizmie jako tkanka tłuszczowa trzewna. Tłuszcz ten jest dużo bardziej niekorzystny dla zdrowia niż tkanka zewnętrzna. Najbardziej niepokojącym faktem jest to, że trzustka musi wytwarzać jeszcze większe ilości insuliny, a insulinooporność się nasila.
Występuje u osób z nadwaga, lecz nie wynika z nadmiaru kilogramów, a z nadmiaru tkanki tłuszczowej trzewnej (wewnętrznej). Nie należy jej lekceważyć, ponieważ zaniedbania i nie przestrzeganie odpowiedniej diety mogą prowadzić do otyłości, miażdżycy, a nawet do cukrzycy typu 2.
Głównymi objawami mogącymi wskazywać na insulinooporność są: wzmożony apetyt, szczególnie na słodycze, łatwy przyrost tkanki tłuszczowej szczególnie widocznej na brzuchu, senność po posiłkach. Objawy często bywają bagatelizowane i insulinooporność przekształca się w cukrzycę typu 2 co często wiąże się z podawaniem insuliny domięśniowo.
Podstawą w leczeniu cukrzycy typu 2 jest wprowadzenie w życie czynników, które uwrażliwią komórki i tkanki na działanie insuliny. Są to przede wszystkim zdrowy, aktywny tryb życia, zakładający zwiększenie aktywności fizycznej i stosowanie przeciwzapalnej diety o niskim indeksie glikemicznym.
